Zanjan Tourism Guide

مدیر کل میراث فرهنگی صنایع دستی و گردشگری استان کرمان در آئین بهره برداری بیست و پنجمین واحد بوم گردی بخش شهداد با اشاره به ثبت جهانی لوت و کلوت های شهداد به عنوان اولین اثر طبیعی کشور گفت:شهداد با جاذبه های منحصر به فردش،سرزمین پر از راز و رمزی است که به عنوان یکی از قطب های گردشگری جهان مطرح می باشد.
مهندس محمود وفایی صنعت گردشگری و توریسم را حائز اهمیت خواند و با توجه به سال اقتصاد مقاومتی افزود:این صنعت می تواند جایگزین نفت شود و استان کرمان باید با افزایش زیر ساختها در بین ۴ استان کشور در بحث گردشگری قرار گیرد..
وی خاطر نشان کرد:در حال حاضر شاهد حضور بیشمار مسافران خارجی و داخلی به استان هستیم و باید تلاش کنیم آمار گردشگران به پنج برابر رقم موجود افزایش پیدا کند.
مدیر کل میراث فرهنگی صنایع دستی و گردشگری راه اندازی ۲۵ واحد بوم گردی در بخش شهداد را از اقدامات موثر دولت تدبیر و امید خواند و عنوان کرد:واحد بوم گردی و تازه تاسیس کاشکیلو با رعایت اصول فنی به عنوان بهترین اقامت گاه در استان می تواند الگوی مناسبی برای سایر واحد های بوم گردی باشد که متناسب با استانداردها است..
وفایی ابراز امیدواری کرد:با سرمایه گزاری شرکت هواپیمایی ماهان در شهداد شاهد شکوفا شدن استعدادها و ظرفیتها و به دنبال آن تحول اقتصادی در شهداد باشیم.
وی در پایان گفت:رشد گردشگری و اقتصادی منطقه شهداد کمک شایانی به رشد اقتصادی استان کرمان میکند و امیداریم شهداد به جایگاه واقعی خود که استحقاقش هست دست پیدا کند.
در مراسم افتتاحیه واحد بوم گردی کاشکیلو خانم دکتر حسینی مشاور استاندار و مسول امور بانوان،مهندس وفایی مدیر کل میراث فرهنگی صنایع دستی و گردشگری،مهندس جهانشاهی معاونت گردشگری،جعفری مدیر امور شهرستانها و همچنین امام جمعه،بخشدار،شهردار و جمعی از مسولین و اهالی شهداد حضور داشتند.
فرزندان مرحوم عطاءاله اسکندری خانه پدری خود را با فضایی سنتی به واحد بوم گردی و گردشگری تغییر کاربری داده و از این پس پذیرای گردشگران داخلی و خارجی می باشد.
کاشکیلو غلاف شکوفه نخل است که از آن عرقی خوش طعم و معطر بدست میاید و دارای خواص درمانی است...

گپ و گفتی با آرش نورآقایی، صاحبنظر توریسم ادبی

نویسنده: زهره نیلی

بسیاری از مکان های گردشگری در کشور ما با اسطوره ها و افسانه ها درآمیخته اند. کافی است نگاهی به اسامی شهرها، قلعه ها، مکان ها و آثار تاریخی کشورمان بیندازیم، متوجه اسامی بسیاری می شویم که با افسانه ها درآمیخته اند: «قصر شیرین، قصر بهرام، زیج منیژه، قلعه رستم، قلعه ضحاک، زندان سلیمان، تخت سلیمان، کوه بلقیس، تخت جمشید، هفت خوان، فرهاد تراش و …»؛ این اسم ها نشان می دهد که روزگاری نه چندان دور، چگونه شخصیت های افسانه ای و اسطوره ای در باور مردم ایران حضوری فراموش نشدنی داشته اند. اما امروز همه چیز تغییر کرده و مردم کمتر با ادبیات و اسطوره و پیشینه فرهنگی خود آشنا هستند؛ اما هنوز هم هستند کسانی که دل شان می خواهد به یوش بروند تا با خانه و فضایی که نیما، پدر شعر نو در آن به دنیا آمده و بزرگ شده آشنا شوند یا خانه جلال آل احمد را ببینند و اینجاست که گردشگری ادبی معنا پیدا می کند.آرش نورآقایی،نخستین مجری تورهای گردشگری ادبی است. با او درباره قصه ها و افسانه ها و ارتباط آنها با گردشگری به گفت وگو نشسته ایم که در ادامه می خوانید:

سرزمین ما، سرزمین شعر و ادبیات بوده است؛ چگونه می توان از این پیشینه فرهنگی برای جذب گردشگر استفاده کرد؟

بسیاری از مکان های گردشگری که در کشور ما وجود دارند، با اسطوره ها و افسانه ها درآمیخته اند؛ بگذریم از اینکه تا کنون از این منظر به آنها توجه نشده و ما از تمام ظرفیت های موجود استفاده نکرده ایم. به طور مثال اگر به روایت های شاهنامه فردوسی توجه کنیم، با دنیایی از افسانه و اسطوره ها روبه رو می شویم که هیچ بهره ای از آنها نبرده ایم. به عبارتی، ادبیات، ارزش افزوده گردشگری است و ما از آن طرفی نبسته ایم. 

چگونه می توان از مضامین افسانه ها و مفاهیم اسطوره ها برای رونق و توسعه گردشگری بهره برد؟
ما می توانیم در سیستان و بلوچستان که آن را محل تولد «رستم» و همچنین محل وقوع بسیاری از اتفاقات شاهنامه می دانیم «موزه شاهنامه» بسازیم و در آن، برخی از داستان های شاهنامه را به روش های کارآمد و روزآمد روایت کنیم و حتی مجسمه بعضی از شخصیت های شاهنامه را طراحی کنیم یا همچون ایتالیایی ها که قبر نمادین «رومئو و ژولیت» را ساخته اند در یک باغ مصفا که نمونه اش را در ایران بسیار داریم، یک مقبره نمادین از شیرین و فرهاد بسازیم و تراژدی این عشاق را برای گردشگران یادآوری کنیم. جالب اینکه ما در کوه بیستون مکانی را به نام «فرهاد تراش» می شناسیم که قصه خاص خود را دارد اما ما یا از این قصه ها کمتر آگاهی داریم یا اهمیتی برای افسانه ها قائل نیستیم. به هر حال، غلو بخشی از گردشگری است ما هم می توانیم مکان ها و شخصیت های خیالی و غیرواقعی داشته باشیم همان گونه که مردم ایتالیا و دیگر کشورها دارند.
 بسیاری معتقدند، «چهل ستون» محل قصه گویی شهرزاد بوده و «هزار و یکشب» ریشه ایرانی داشته است. از این امکان تا چه اندازه در جذب گردشگر می توان استفاده کرد؟

گذشت آن زمان که در دنیا، کشور ما را با قصه های «هزار و یک شب» می شناختند و «چهل ستون» و «هشت بهشت» را محل قصه گویی شهرزاد می پنداشتند. ما از این امکان، بشدت غافل شدیم و هزار و یکشب را، دو دستی به اعراب تقدیم کردیم؛ حالاهر شهر عربی خود را با عنوان شهر هزار و یکشب به دنیا معرفی می کند و ما از همه این مواهب، بی بهره مانده ایم. ما «دماوند» را داریم و «آرش» را؛ آیا نمی توانیم بر فراز دماوند، مجسمه ای از آرش بسازیم و برای هر کوهنورد خارجی، اسطوره او را روایت کنیم؟

شاید به این دلیل که هنوز بسیاری گردشگری ادبی را گردشگری مقابر و آرامگاه ها می دانند و آن را به آرامگاه حافظ و سعدی محدود می کنند؟

گردشگری ادبی به زیارت آرامگاه حافظ و سعدی و خیام و عطار محدود نمی شود. می توان به مزار حافظ رفت و فاتحه ای فرستاد و تفالی هم به دیوان حافظ زد اما این ساده ترین نوع گردشگری ادبی است. وقتی نویسندگان داستان های رئالیسم جادویی، چون «بورخس» اقرار کرده اند که بن مایه نوشتن داستان هایشان، کتاب هایی چون «هزار و یکشب» بوده، نمی دانم چرا ما قدر ادبیات خود و ظرفیت های آن برای جذب گردشگر را نمی دانیم و به آثاری چون «سلامان و آبسال» و «جوامع الحکایات» بی توجه هستیم. برای مثال بر اساس مسیر حرکت مولانا، می توان توری طراحی کرد؛ چون این شاعر بزرگ ایرانی در مسیر بلخ به قونیه از خراسان گذشته همچنین ما می توانیم بر اساس رمان«کلیدر» که در سبزوار و اطراف آن اتفاق افتاده، تور طراحی کنیم.
خود شما و چند نفر از دوستان تان براساس رمان «کلیدر» محمود دولت آبادی، تور طراحی کردید. تا چه اندازه از این تور استقبال شد؟ اصلاً زیرساخت های این مسیر برای جذب گردشگر، آماده است؟

هنوز زیرساخت ها آماده نیست. بودند کسانی که می خواستند بیایند اما از روستای کلیدر تا نیشابور و قوچان و سبزوار، قهوه خانه یا مسافرخانه ای برای اسکان مسافران وجود ندارد و جالب اینکه روستای زعفرانیه از دیرباز در مسیر جاده ابریشم بوده و یکی از معدود روستاها و شهرهایی است که هم چاپارخانه دارد هم کاروانسرا اما هیچ جایی وجود ندارد که مسافران، شب را در آن بگذرانند.

پس شناخت، لازمه شکل گیری و رونق گردشگری ادبی است؟

اول باید کارشناسان بشناسند، بعد مردم عادی هم خواهند شناخت. ما دو سال پیش، کلیدواژه گردشگری ادبی نداشتیم، اما امروز، مقام معظم رهبری درباره این نوع گردشگری صحبت می کنند و از ضرورت توجه به آن می گویند و این اتفاق کمی نیست. از سوی دیگر شکل گیری و رونق گردشگری ادبی، درگرو ارتباط میان شاعران و نویسندگان و کارشناسان گردشگری است. ما مرتب می گوییم، گردشگری، فرابخشی است، اما در میزگردها و سمینارهایی که با عنوان گردشگری ادبی یا سفرنامه نویسی برگزار می کنیم، شاعران و نویسندگان شرکت نمی کنند.

و واقعیت این است که تا مردم چیزی را نشناسند، ارزش و اهمیت آن را درک نمی کنند

من بعد از خراسان و مکان یابی رمان «کلیدر» به کاشان رفتم و متوجه شدم «گلستانه» ای که سهراب از آن نام می برد، اسم یک مکان است که امروز به زباله دانی تبدیل شده؛ همه به مشهد اردهال می روند، اما نمی دانند «گلستانه»، دو کیلومتر آن سوتر است. «ربع رشیدی» در حافظه جهانی ثبت شده و ما می توانیم آجر به آجر آن را بازسازی کنیم و یک شهر ادبی بسازیم؛ چرا این کار را نمی کنیم؟ چرا برای «کلیدر» نباید مسیر گردشگری تعریف کنیم و زیرساخت هایش را فراهم آوریم؟

به هر حال چه بخواهیم چه نخواهیم حساسیت هایی در ارتباط با ادبیات معاصر وجود دارد؟
آخر ما به ادبیات کلاسیک خود هم بی توجه بوده ایم. کسی نمی داند «آب رکن آباد» و «گلگشت مصفا»یی که حافظ به آن اشاره کرده کجاست؟ من برای طراحی تور ادبی به خراسان رفتم، گفتند اینجا خورشیدی وجود دارد به نام امام رضا(ع) پس شمعی چون فردوسی، در برابر آن فروغ ندارد و نباید داشته باشد؛ هیچ کس منکر این نیست که حرم امام رضا(ع)، مهم ترین جاذبه گردشگری خراسان است، اما جز گردشگری زیارتی ما به جاذبه های گردشگری ادبی و فرهنگی نیز در خراسان بزرگ، می توانیم توجه کنیم.

سوای بی توجهی به داشته هایمان در ادبیات گردشگری، مساله قابل تامل دیگری هم وجود دارد. «مکان» در داستان های خارجی، خود به یک شخصیت مستقل تبدیل می شود اما ادبیات داستانی ما در روزگار معاصر از چند نمونه خاص چون«کلیدر» و «چراغ ها را من خاموش می کنم» و آثار احمد محمود که بگذریم، مکان مند نیست و نمی توان انتظار داشت با این داستان ها، همان گونه برخورد شود که با آثار چارلز دیکنز؟

انگشت شمارند داستان های ایرانی که به شهر یا مکانی خاص توجه می کنند. از چند مورد معدود که بگذریم، کمتر رمان و داستانی است که در بی مکانی نگذرد و شاید یکی از رسالت های ادبیات داستانی، این است که مکان مند شود؛ انگار نویسنده های ما خجالت می کشند درباره مکانی که درآن به دنیا آمده یا بزرگ شده اند بنویسند. انگار هنوز هم برای ما بچه «بالاشهر» یا «پایین شهر» بودن مهم است.

در صورتی که در کشورهای دیگر چنین نیست. در انگلیس براحتی می توان مکان هایی را که چارلز دیکنز به آن اشاره کرده پیدا کرد یا ساخت. داستان های ایرانی چنین امکانی را به مخاطب خود نمی دهند و تنها به توصیف یک فضای خیالی می پردازند.

یکی دیگر از مشکلات ما در زمینه گردشگری ادبی این است که بسیاری مکان ها، مابه ازای عینی ندارند.

بله متاسفانه. مابه ازاهای عینی چندانی از مکان های واقعی گردشگری ادبی برای ما باقی نمانده است. نه خانه هدایت باقی مانده نه خانه نیما یوشیج در تهران. در یک جمله می توان گفت شهرهای ما از بی هویتی رنج می برند و مکان هایی که می توانند برای شماری از گردشگران جالب باشند، معرفی نمی شوند.

 

روزنامه ایران، سال 21، شماره 6015، دوشنبه 9 شهریور 1394، صفحه 16

معرفی بوم کلبه ترکمن در حاشیه پارک ملی گلستان

داریوش اکبرزاده عضو هیات علمی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری تنها سخنران ایرانی همایش جهانی راه ابریشم در سئول ، مسیر پناهنده شدن شاهزادگان ساسانی به چین را تشریح کرد.

به گزارش روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری ، در همایش جهانی راه ابریشم که به همت موسسه آسیا- اقیانوسیه دانشگاه هان یانگ در شهر سئول برگزار شد سخنرانانی از ایران ، آمریکا، انگلیس ، ایتالیا ، چین ، ژاپن، ترکیه ، ازبکستان و...حضور داشتند.

اکبرزاده در سخنرانی خود به تشریح اهمیت مسیرهایی که شاهزادگان ساسانی پناهنده شده به چین در حمله به اعراب انتخاب کرده بودند پرداخت.
او با تاکید براهمیت مسیر راه ابریشم،کاروانسراها وفاصله های نزدیک آنها برای تجارت را بخشی از امکانات لجستیکی این راه دانست.
این عضو هیات علمی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری در سخنرانی دوم خود در دانشگاه کیم یونگ در شهر دایگو نیز به معرفی تاریخ و فرهنگ ایران پرداخت .
این سخنرانی به دعوت مرکز مطالعات راه ابریشم و آسیای میانه صورت گرفت.

از اینجا دانلود کنید:

http://bayanbox.ir/download/7148427428330197467/Gardeshgari-Ve1.pptx

حجم: 40 مگابایت 

کانون جهانگردی و اتومبیلرانی جمهوری اسلامی ایران، به عنوان یکی از اعضای رسمی فدراسیون بین‌المللی اتومبیلرانی ( FIA )، همزمان با دهه‌ای که از سوی سازمان ملل متحد «اقدام برای ایمنی راه‌» نام گرفته، اجرای طرح‌های فرهنگی و آموزشی مرتبط با این موضوع را به عنوان یکی از فعالیت‌های اصلی، در دستور کار خود قرار داده است. در این راستا کانون، جشنواره عکس «سفر و ایمنی راه» را به منظور ترویج فرهنگ اتومبیلرانی ایمن و فرهنگ سازی در زمینه رفتارهای ترافیکی، برگزار می‌کند. موضوعات: